از آفات جامعه امروز ما این است که در فضای مجازی افراد توان این را دارند اظهارنظرهای خود درباره هر موضوعی را در صفحات مجازی به اشتراک بگذارند و گاه بازتاب نگرش‌ها، برداشت‌ها و سوبرداشت‌ها از موضوعات مختلف تا جایی قدرت اشاعه پیدا می‌کنند که به بستری برای ایجاد یک جریان تبدیل می‌شوند. در این میان اغلب آب به اندازه‌ای گل‌آلود می‌شود که فرصت را به دست دشمنان قسم‌خورده این مرز بوم داده و برای ابراز وجود آنها در رسانه‌های مجازی بستری گشوده می‌شود.
در ایام تاسوعا و عاشورای حسینی بار دیگر بحث‌های تکراری و دور از شان عده‌ای کوردل فضای مجازی را پر کرد؛ با این مضمون که "عاشورا را سیاسی نکنید" البته این نخستین‌بار نبود که چنین سوبرداشت‌هایی از یک واقعه دینی نشر پیدا می‌کرد، با این همه چندی پیش «حسن رحیم پور ازغدی» در یک گفتگوی تلویزیونی قاطعانه پاسخ این ابهام را داد. او در جواب کسانی که می‌گویند "عاشورا را سیاسی نکنید" صراحتا گفت: «نفهم! کل کربلا و عاشورا سیاسی و دعوا بر سر بیعت و حکومت است و امام حسین صریح می‌فرمایند: "« اینا احق بالبیعة و الخلافه» باید مشخص شود کدام‌یک از ما شایسته خلافت و حکومت هستیم، ما یا آنها"
از این رو تأکید به این امر ضروری است که قیام امام حسین(ع) علیه بنی‌امیه، اقدامی سیاسی بود چراکه معاویه در خروج از مسیر سنت نبوی و شکستن عهد و پیمانش با امیرمومنان و امام حسن(ع) به جایی رسید که رسماً فرزندش را به عنوان خلیفه تعیین کرد و خواست از حسین بن علی هم بیعت بگیرد و امام حسین(ع) هم حرکتش را شروع و با جریان حکومت اموی مقابله کرد. تردیدی نیست که این یک حرکت سیاسی است که دنبال برهم زدن نظم سیاسی حاکم بود که به نام دین، سنت‌های باطل را تقویت می‌کرد. با این همه باید توجه کرد که هدف از حرکت سیاسی سالار شهیدان، رسیدن به قدرت یا تفرقه‌افکنی نبود بلکه این اقدام با هدفی والا در جهت اصلاح امور و رد منکر حکومت یزید کوشید و این دقیقاً نقطه‌ای است که به هرگونه شبهه‌ای در جهت سوبرداشت از این قیام پایان می‌دهد.
تاریخ گویای این امر است که در سال 61 هجری قمری امویان در اوج قدرت بودند و هرگونه جنگ و مقابله به مثلی با آنها موجب موفقیت سیاسی نمی‌شد. از این رو بود که همه نزدیکان، امام حسین(ع) را از این رویارویی نهی کردند اما امام(ع) براساس اراده الهی که فوق اراده‌هاست بدون هیچ‌تردیدی به مقابله به امویان برخاست.
بنابراین با خوانش علمی واقعه عاشورا در میابیم که این حادثه صرفاً بُعد ملکوتی و معنوی نداشته بلکه از جنبه سیاسی و اجتماعی نیز حائز اهمیت است. باید بپذیریم که همواره نسبت به جنبه‌های اجتماعی این قیام توجه چندانی نشده؛ گواه این مطلب هم آن است که هرساله با پایان اربعین حسینی توجه به عاشورا تمام می‌شود و از آنجا که فرهنگ ایثار و شهادت در حادثه کربلا جنبه غالبی داشته است از سهم سیاسی و اجتماعی و اشاعه آن در جامعه امروز جا می‌مانیم، درصورتی‌که توجه به تمام ابعاد قیام عاشورا و جاری کردن این نهضت در جامعه امروز، موجب افزایش نظم سیاسی، اجتماعی و اخلاقی خواهد شد. با این همه در سال‌های اخیر توجه به یک موضوع موجبات تغییر در نگرش به قیام عاشورا را فراهم کرده و آن «پیاده روی اربعین» است. صاحب‌نظران بر این باور هستند که در منابع دینی برای پیامبر(ص)، فاطمه زهرا(س) یا حضرت علی(ع) اربعین نیست و فقط برای امام حسین(ع) اربعین تعیین شده است. حال در جامعه امروز ما اربعین حسینی(ع) به نمادی برای قدرت‌نمایی جامعه اسلامی و مکتب اهل‌بیت(ع) تبدیل شده است که به جهانیان نمایش بزرگی از اقتدار و ظرفیت جامعه اسلامی را نشان می دهد.
در ایام تاسوعا و عاشورای حسینی بار دیگر بحث‌های تکراری و دور از شان عده‌ای کوردل فضای مجازی را پر کرد؛ با این مضمون که "عاشورا را سیاسی نکنید" البته این نخستین‌بار نبود که چنین سوبرداشت‌هایی از یک واقعه دینی نشر پیدا می‌کرد، با این همه چندی پیش «حسن رحیم پور ازغدی» در یک گفتگوی تلویزیونی قاطعانه پاسخ این ابهام را داد. او در جواب کسانی که می‌گویند "عاشورا را سیاسی نکنید" صراحتا گفت: «نفهم! کل کربلا و عاشورا سیاسی و دعوا بر سر بیعت و حکومت است و امام حسین صریح می‌فرمایند: "« اینا احق بالبیعة و الخلافه» باید مشخص شود کدام‌یک از ما شایسته خلافت و حکومت هستیم، ما یا آنها"
از این رو تأکید به این امر ضروری است که قیام امام حسین(ع) علیه بنی‌امیه، اقدامی سیاسی بود چراکه معاویه در خروج از مسیر سنت نبوی و شکستن عهد و پیمانش با امیرمومنان و امام حسن(ع) به جایی رسید که رسماً فرزندش را به عنوان خلیفه تعیین کرد و خواست از حسین بن علی هم بیعت بگیرد و امام حسین(ع) هم حرکتش را شروع و با جریان حکومت اموی مقابله کرد. تردیدی نیست که این یک حرکت سیاسی است که دنبال برهم زدن نظم سیاسی حاکم بود که به نام دین، سنت‌های باطل را تقویت می‌کرد. با این همه باید توجه کرد که هدف از حرکت سیاسی سالار شهیدان، رسیدن به قدرت یا تفرقه‌افکنی نبود بلکه این اقدام با هدفی والا در جهت اصلاح امور و رد منکر حکومت یزید کوشید و این دقیقاً نقطه‌ای است که به هرگونه شبهه‌ای در جهت سوبرداشت از این قیام پایان می‌دهد.
تاریخ گویای این امر است که در سال 61 هجری قمری امویان در اوج قدرت بودند و هرگونه جنگ و مقابله به مثلی با آنها موجب موفقیت سیاسی نمی‌شد. از این رو بود که همه نزدیکان، امام حسین(ع) را از این رویارویی نهی کردند اما امام(ع) براساس اراده الهی که فوق اراده‌هاست بدون هیچ‌تردیدی به مقابله به امویان برخاست.
بنابراین با خوانش علمی واقعه عاشورا در میابیم که این حادثه صرفاً بُعد ملکوتی و معنوی نداشته بلکه از جنبه سیاسی و اجتماعی نیز حائز اهمیت است. باید بپذیریم که همواره نسبت به جنبه‌های اجتماعی این قیام توجه چندانی نشده؛ گواه این مطلب هم آن است که هرساله با پایان اربعین حسینی توجه به عاشورا تمام می‌شود و از آنجا که فرهنگ ایثار و شهادت در حادثه کربلا جنبه غالبی داشته است از سهم سیاسی و اجتماعی و اشاعه آن در جامعه امروز جا می‌مانیم، درصورتی‌که توجه به تمام ابعاد قیام عاشورا و جاری کردن این نهضت در جامعه امروز، موجب افزایش نظم سیاسی، اجتماعی و اخلاقی خواهد شد. با این همه در سال‌های اخیر توجه به یک موضوع موجبات تغییر در نگرش به قیام عاشورا را فراهم کرده و آن «پیاده روی اربعین» است. صاحب‌نظران بر این باور هستند که در منابع دینی برای پیامبر(ص)، فاطمه زهرا(س) یا حضرت علی(ع) اربعین نیست و فقط برای امام حسین(ع) اربعین تعیین شده است. حال در جامعه امروز ما اربعین حسینی(ع) به نمادی برای قدرت‌نمایی جامعه اسلامی و مکتب اهل‌بیت(ع) تبدیل شده است که به جهانیان نمایش بزرگی از اقتدار و ظرفیت جامعه اسلامی را نشان می دهد.
